Φθινόπωρο.
Ηρθι χ’νόπωρος, φόρα κανά ζιστό ρούχου απάνι’ς, θα πουντιάεις.
Ωρέ, χειμώνας κι ο- χειμώνας κι ο χινόπωρος
χειμώνας κι ο χινόπωρος, μαζί τρώνε και πίν’ε.
Καλέσαν και την άνοιξη κι αυτή δε μπιγιρντάει.
Μην καμαρώνεις, άνοιξη, με τα πολλά λελούδια
θε να τα πάρει ο Θεριστής, θα τα μαράνει όλα.
Παραδοσιακό.
Ερείπιο, παράγκα, κακοφτιαγμένο σπίτι.
Τι μάς άφκι για κληρουνουμιά; ιένα χαλέπετο ικεί στήν άκρ τ’ χουριού, κι τς’ αλλνούς τς’ άφκι ούλα τα χουράφια μι τού στάρ κι τς’ ιλιές.
Ορμώ.
Κι χ’μάου απ’ λες κι τ’ άρπαξα του λ’θάρ’ απ’τα χέρια τ’ κι έτσ’ γλύτωσαμι.
Χώμα.
Τι κατάλαβι κι αυτός; όλου δ’λειά δ’λειά, πιέθανι κι τούν ιέφαγι του μαύρου του χούμα.
Είδηση.
Τά μαθα τα χαμπέρια’ς κι τό μασα κι ήρθα μπάκαι σ’ αλλάξου τα μυαλά.
Φωνάζω με δύναμη.
Τι χουϊάει’ς ιέτ’ς μαρή Παναϊού! ούλου του χωριό σ’ άϊκσε.
Χαμηλά.
Πιό χαμπλά σ’ λέου αρέ να του βάν’ς ουόχ’ τόσου ψλά γιατί δε του φτάνου.
Κουτάλι.
Μι του χλιάρ’ φάε τς φακιές πιδάκι’μ
Βογγάω, πονάω ψυχικά.
Τι χουλουϊέσαι μαρή Κατίνα;
Αγωνίζομαι, θλίβομαι.
Ιέχου τς’ θκιέζουμ τς χλιμάρες ιέχου κι σιένα απ’ πάν απ’ του κιφάλι’μ